Bu eser, Mevlana'nın "Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir"
sözünü görselleştirerek, ruhların ortak bir frekansta buluşmasını anlatıyor.
Ortadaki spiral, evrenin içinde dönen her bireyin yolculuğunu simgeliyor.
İnsanlar farklı diller konuşabilir, farklı coğrafyalarda doğabilir ama ortak duygular onları görünmez bir bağ ile birbirine bağlar. Eserin merkezindeki boşluk, her insanın içinde var olan anlam arayışını, hakikate duyulan özlemi temsil ediyor.
Sanatçı, etrafı saran kuşları özgürlüğün, hafifliğin ve duyguların evrenselliğinin sembolü olarak kullanıyor. Yani, sınır tanımadan gökyüzünde süzülen kuşlar gibi, insanlar da dili ve kültürü aşan duygularla birbirini hissedebilir. Bu eser, kelimelerin ötesinde bir iletişimin mümkün olduğunu, asıl bağların kalpten kalbe olduğunu hatırlatıyor.