İnsan nefsi kendini bulma çabasıyla kabaran su köpüklerine benzer. Köpükler gittiğinde, balonlar patladığında belli olur suyun berraklığı. 
Bu eserde stilize edilen kabarcıklar, varoluşun katmanlarını ve zaman zaman kabaran egomuzu anlatmaktadır.
Eserde kullanılan kırmızı tonlar nefsin tutkularını, arzularını ve dünyaya olan düşkünlüğümüzü anlatıyor. Aralardaki soğuk renkler, ruhun saf yönünü ve öze dönüş kapısını işaret ediyor. Egonun üstündeki çizgi, insanın egosunu aşma yolculuğunda kibrin üstünü çizme, yani onu fark edip aşma çabasını temsil ediyor. Sanatçı, bireyi kendi içinde hapseden ve hakikate ulaşmasını engelleyen egoyu bir perde olarak betimliyor. Ancak kişinin, kendini tanıdıkça ve nefsinin farkına vardıkça, bu perdeyi kaldırabileceğini vurguluyor. Sanatçı eserde çizgi sembolünü, insanın egosunu sorgulama ve onu dengeleme sürecini simgelemek için kullanırken, nefsin esaretinden özgürlüğe uzanan bir çizgi, varoluşun hakikatine atılan bir adımdır diyerek varoluşa vurgu yapıyor.